Chapter One

~*~

Mrok i ciemność otuliły New Jersey swym zimnym płaszczem. Tego wieczoru zdarzyło się coś nietypowego, coś czego nikt się nie spodziewał. W jednej z dzielnic miasta mieszkała kobieta o imieniu Katherine. Była wysoką brunetką z błękitnymi oczami i dużą, charakterystyczną blizną na czole. Po stracie swego męża i jedynej córki ostatnie lata spędzała samotnie w domu przed papierami, iż zdecydowała się na pracę księgowej w wysokim wieżowcu. Codziennie odwiedzała grób swej ukochanej Lucy na którym zapalała świeczkę, czyściła matowy nagrobek i kładła ulubione kwiaty dziewczynki - czarne róże. Lucia - bo tak nazywała ją mama - mówiła, że wydaje jej się jakby płakały. Strasznie przywiązała się do dziewczynki mimo, iż była z domu dziecka i wiele przeszła w swojej dawnej rodzinie. Codziennie modliła się o to, aby jej dusza spoczywała w niebie. Jej odejście strasznie ją dotknęło, popadła w depresję, której nie umiała się z przeciwstawić, obwiniała się o jej śmierć. Od tamtej pory patrzyła na dzieci z ogromnym bólem i tęsknotą. Kiedyś pracowała w przedszkolu. W jej sercu panowała ogromna pustka, dziura, wraz z nią umarła cząstka jej. W domu panowała głucha cisza obijająca się o ściany. Przerwał ją głośny krzyk i płacz dobiegający z dołu. Katherine zbiegła ze schodów. Przekonana była iż to jej droga Lucy która dokładnie tak samo płakała w dzień urodzin który zmienił się w ten ostatni. Chociaż to nie było możliwe, nadal wierzyła, że znów spotka córkę. Że znów będzie mogła dotknąć jej długich blond włosów, ucałować w policzek i przeczytać bajkę na dobranoc. Pokój Lucindy stał teraz pusty, nic się w nic nie zmieniło. Pluszaki leżące na podłodze, zabawki porozstawiane po kontach i jej łóżeczko w którym spała. Cały czas miała przed oczyma bezwładne ciało swojej księżniczki staczające się z maski samochodu. Kobieta powoli zmierzała w stronę dużych drzwi. Wyciągnęła rękę i powoli przekręciła klamkę. Duże drewniane drzwi otworzyły się. Nastała cisza.

Katherine doznała szoku ... w jej oczach pojawił się żal. Po policzku spłynęła pojedyńcza łza. Źrenice w ułamku chwili powiększyły się. Serce ustało. Nie mogła uwierzyć w to co zobaczyła. Na mokrych schodach błyszczących w świetle lamp przy drodze na podeście stało prostokątne kartonowe pudło. Zdążyła tylko ujrzeć czarną postać znikającą daleko w czeluściach. Znów słychać było płacz, cichy ale zarazem głośny. Kobieta była tak przerażona, że strach sparaliżował jej ciało. W miasteczku panowała cisza, słychać było tylko krople deszczu stykające się z ziemią. Nie znosiła takiej pogody. Zdenerwowana nie miała ochoty sprawdzać co jest w pudełku. Zamknęła powieki i powoli wycofała się zatrzaskując drzwi. Nie wiedziała co tam jest, bynajmniej nie chciała wiedzieć. Usiadła na starym, skórzanym fotelu próbując zapomnieć co przed chwilą się wydarzyło. Odkąd jej męża nie ma w domu, boi się wszystkiego. Rzeczywistość ją przerasta, chciałaby żyć w swoich snach, razem z kochaną rodziną. Gdyby tamtego dnia.. gdyby jej pilnowała, nic by jej się nie stało. Kilka sekund może zadecydować o losie człowieka, kilka sekund za późno. Mała dziewczynka kopnęła piłkę na drugą stronę jezdni, wiedziała, że nie wolno jej wchodzić na ulicę bez rodziców, ale chciała tylko pójść po piłkę, tylko przejść na drugą stronę i z powrotem. Blondynka przebiegła szybko na drugą stronę, chwyciła piłkę i rozejrzała się czy nic nie jedzie. Stałam naprzeciwko niej i patrzyłam jej się w oczy. Nic nie jechało. Miała przed sobą tylko połowę jezdni, której nie przeszła. Ostatni raz spojrzałam się w jej śliczne, niewinne w oczy. Już prawie ją chwyciłam za rączkę, ale tuż przed moimi oczami przejechało auto. Pisk opon. Lucy stoczyła się z maski samochodu tuż na twardą ulicę. Katherine zaczęła zatapiać swoje smutki w alkoholu, razem z nim stoczyła się na dno. Alkoholizm zrujnował jej życie, mąż ją pozostawił, miała iść na terapię, lecz za każdym razem ją odkłada, odkładała i tak do dziś. Codziennie wieczorem siadała w fotelu z winem i użalała się nad sobą, nie znając umiaru, zapijała się do upadłego. Nie pamięta odejścia swego ukochanego męża, chciał jej pomóc, lecz ona nie chciała jego pomocy. Siedziała myśląc o dawnej przeszłości, o tym co się wydarzyło, jak mogła to zapobiec i co straciła, przecież rodzina była dla niej wszystkim. Wypijając ostatni łyk lampki starego wina, pokusiła się i podeszła do drzwi. Nie wiedziała co myśleć, z jednej strony była ciekawa a z drugiej, nie chciała odkryć co to jest. Uciekała od reali, bujała w obłokach obwiniając SIEBIE o śmierć Lucindy, odejście męża, zrujnowanie rodziny. Gdybym mogła cofnąć czas... Chwyciła zimną, srebrną klamkę otwierając drzwi. Powoli otworzyły się na rozcież, a ona stała i wpatrywała się w kartonowe pudło. Przed oczami pokazały jej się urywki z urodzin Luci i wypadek.. Podniosła je jakby to była bomba atomowa, która może wybuchnąć w każdej chwili, strach przeszywał ją całą, ręce trzęsły się jak tego dnia. W środku był miękki różowawy materiał a na nim biała koperta. Wróciła się, zamykając drzwi i delikatnie położywszy lekko ciężkawe pudło na podłodze, otworzyła list, w którym napisane było.

" Dbaj o nie jak o własne."

~*~

A więc, pierwszy rozdział dosyć krótki. Jak wam się podoba? Czekam na wasze opinie. :)